chrzešcijañska droga

Myślę, że moje życie, a także życie każdego z nas, ma wymiar drogi, po której kroczymy, zmierzając do Boga. Swoją drogą idziemy niezależnie od tego, czy jesteśmy „wierzący”, a w związku z tym religijni, czy też nie. Z jednej strony bowiem wszyscy jesteśmy „pociągani od środka” do tego, by postawić swój kolejny krok, z drugiej zaś — każdy kolejny etap naszego życia zawiera w sobie coś z poprzedniego, stanowiąc jego swoistą kontynuację. Uważam również, że wszyscy jesteśmy prowadzeni przez Boga, niezależnie od naszej świadomości tego faktu. Chrześcijanie, jak sądzę, kroczą swoją drogą w szczególny sposób, są bowiem zaproszeni do przemierzania na niej trzech kolejnych etapów. Wygląda ona tak, jakby Bóg odsłaniał się nam na trzy różne sposoby. Jesteśmy prowadzeni przez Boga tak jak syn przez ojca, drogą, którą ojciec dla niego wyznaczył. Przykład ojca i syna wydaje mi się najpełniej opisywać Boże prowadzenie.

Korzystając więc z analogii relacji, zachodzącej między ziemskimi ojcem i synem, przyjmuję, że pierwszy etap jest etapem ojca, który „rodzi” syna, wychowuje go i uczy swoich zasad, drugi etap jest etapem samodzielności syna, dorastania i budowania własnych zasad, a trzeci — to etap, kiedy syn jest gotowy do „zradzania” własnego potomstwa i jego wychowania. Chrześcijanie wierzą w Boga Trójjedynego — Trójcę Osób: Ojca, Syna i Ducha Świętego. Stąd pierwszy etap, który nazwałabym etapem Ojca, to etap życia niesamodzielnego, etap wychowania, który polega na tym, że ufnie przyjmujemy zasady przez Ojca wskazane i uczymy się według nich żyć. Jest to więc etap, kiedy „bierzemy z zewnątrz” to, co nam niezbędne do życia i wzrostu. Drugi etap, który nazywam etapem Syna, to etap życia samodzielnego, w którym jesteśmy prowadzeni od wewnątrz, nie zatem przez zewnętrzne zasady, lecz przez nasze serce. Uczymy się słuchać siebie i w sobie odkrywać ważne dla nas zasady, niepowtarzalne i osobiste. Z kolei trzeci etap nazywam etapem Ducha Świętego albo etapem Duchowej Płodności, w którym jesteśmy zdolni do „zradzania” i wychowania własnego duchowego potomstwa.